7-8 ساله بودم و عاشق دوچرخه. آرزوم شده بود داشتن یه دوچرخه.

بدون اینکه کسی بهم یاد بده، اینقدر با دوچرخه ی پسر همسایه که ازم کوچیک تر بود تمرین کردم تا یاد گرفتم.

اما میخواستم خودم داشته باشم.

سال بعدش خواهرش هم یه دوچرخه خرید. خیلی قشنگ تر، با ابهت تر و رویایی تر، اما دختر همسایه به اندازه ی برادرش سخاوتمند نبود. به ازای هر 5 دوری که خودش می زد، یک بار بهم دوچرخه می داد، و گاهی هم که قهر می کردیم، دیگه از دوچرخه خبری نبود.

شب ها خواب داشتن دوچرخه رو می دیدم.

سال بعدش اون ها از اون محل رفتن و من موندم تو خماری.

رفیق جدیدی پیدا کردم که دوچرخه دوست داشت اما نه به اندازه ی من. یک روز هم تصمیم گرفتیم: چقدر خوبه که یه دوچره از جلوی کلوپ پسرا که توی شهرک بود، بدزدیم. اما بعد دو دوتا چهار تا کردیم و دیدیم از اونجایی که خونه مون بغل ِ کلوپ پسراست، و زود لو میریم، کار عاقلانه ای به نظر نمیرسه.

من خیلی عاشق دوچرخه بودم و رفیق جدیدم هم می دونست. یک روز با حسرت بهش گفتم آخه دوچرخه پنجااااه هزااااار تومنه. با طعنه بهم گفته بود که پول ندیدی بچه. حرف دهن خودش نبود و منم روم نشده بود بهش بگم تو که پول دیدی خودت چرا نداری.......

 من همه ی این سال ها دلم دوچرخه می خواست. یه آرزوی خاک خورده از دوران کودکی که هر بار یادم میفتاد بغض هم میکردم. یاد حرف اون رفیق هم می افتادم و بغضی تر میشدم.....پول ندیدی که بچه....الان 27-28 ساله ام و خودم دوچرخه دارم...هر روز باهاش کلی رکاب می زنم. اینقدر رکاب میزنم و فکر می کنم تا مغزم درد میگیره. امروز که شرشر عرق می ریختم و بغض داشتم، به این فکر کردم که فقط ظاهر همه چیز موجه شده اما هنوز همونطوریه. هنوز 50 هزارتومن، پنجااااااااااه هزااااااااااااار تومنه و نه تنها یکی نیست، بلکه تعدادش چندین برابر هم شده. وضعیت همونه... فقط ظاهرش موجه و تر و تمیز و با کلاس شده... هنوز همه چیز همونه و امروز چقدر آرزو میکردم که کاش ماشین سمند با بوق ممتدش منو به خودش نمی آورد تا کنار نکشم و همه چیز خیلی راحت تموم میشد....بغض هام تموم میشد...